و اما قسمت دوم این یادداشت.....

توی این یک هفته یه بار برای دو تا خونواده(که با هم باجناق بودن) 2 تا سیستم عین هم بستم که برای یاددادن بستن و راه اندازیش مجبور شدم برم خونه ی اونها ،خیلی جالب بود ساعت حدودا 10:30 شب بود که به اونجا رسیدم . خونواده ی باحالی بودن ،چند تا دختر و پسر نوجوون،عموی خونواده ،مادربزرگ ،همگی منتظر بودن تا سیستمشون راه اندازی بشه، معلوم بود می خواهند خیلی کارها با اون انجام بدن،یکی می گفت آقا اینترنتش چه جوری وصل می شه، باباهه می گفت آقا سیستمش آخرین مدل هست دیگه،یکی دیگه می گفت فتوشاپ هم داره ،مادره می گفت نباید زیاد با هاش ور برید خراب می شه  اون یکی می گفت آقا دو تاش عین عین همه ؟ آخه اینها دوتاشون دختر خاله هستن و ...

خلاصه تا ساعت 12:30 شب ما برای اونها توضیح  می دادیم و اونها هم کم کم وارد می شدن .

توی برگشت به اون کامپیوتر قبلیمون فکر می کردم سال 76 ،عجب سالی بود ،هنرستان فنی شهدا، یادش بخیر ، هنوز دو هفته نبود خریده بودیمش که با یکی از عزیز ترین دوستام آقای امین توکل که خیلی وقته ازش بی خبرم سیستمو بردیم واسه درست کردن (خدا خیرش بده بنده ی خدا چقد ر کمکم کرد).هر کی می اومد برای مهمونی  خونمون  زمانی رو برای دیدن این ساخته ی دست بشر صرف می کرد ، یادش بخیر چه دوران خوبی بود. همین که اون همه موسیقی و فیلم وفال و بازی و عکس و ... رو با هم یک جا داشت کافی بود که  خیلی ها رو به وجد بیاره  و الان در حدود 12 سال از اون ماجرا می گذره و اکثر قریب به اتفاق مردم توی خونشون یه سیستم دارن ،بماند که اکثر قریب به اتفاقشون هیچ کار مفیدی با اون انجام نمی دن، و حالا هم که کم کم دارن به سوی خرید لپ تاپ پیش می رن در حالی که خیلی کاری با اون ندارن (لااقل یه اینترت رو هم نمی گردن ببینن چه خبره).

اما بازهم خوبه  و لازمه برای کشور جهان سومی مثل ما که این مراحل رو طی کنیم به امید روزی که اکثرمون از سیستمهامون درست استفاده کنیم و از اون به عنوان ابزاری برای یادگیری بهتر و سریعتر  و درست کار کردن و ...... استفاده کنیم .تا بعد یا حق.